Zojuist zag ik iemand het volgende delen, en ik vond het prachtig dus wil het jullie niet onthouden:
Vraag: vergeven onze dieren ons als wij ze laten euthanaseren?
Antwoord: Er is geen vergiffenis nodig, dit is ons laatste geschenk aan hen.
Dit zijn dus dingen waar ik kippenvel van krijg, zo zie ik het ook. Dieren zijn volledig afhankelijk van ons: voor voer, indien van toepassing wandelingen of schone kooien, voor water, voor aandacht. Wij hebben een leven naast onze dieren, voor de dieren zijn wij hun leven.
Omdat ze afhankelijk zijn (helaas zijn ze al decennia lang zo gefokt: zodat ze zichzelf niet meer zouden redden als je ze aan hun lot overlaat, uitzonderingen daargelaten), moeten wij de juiste beslissingen maken voor ze. Ook én juist wanneer het einde in zicht is. Een dier merkt niet dat hij langer leeft, ze hebben geen idee hoe oud ze zijn omdat ze zo puur zijn dat zij wél met de dag kunnen leven. Een dier merkt het wel als hij aan het lijden is.
Probeer dit lijden voor te zijn wanneer er geen uitzicht op verbetering is. Zelf vind ik het soms heel moeilijk inschatten: zou het dier er nog bovenop kunnen komen? Een mooi voorbeeld is Schurfie, waarbij ik helaas de verkeerde beslissing heb gemaakt in overleg met de dierenarts om nog een paar onderzoeken te laten doen, terwijl mijn gevoel achteraf al beter wist. Misschien ben ik te vroeg, of als ik nog een kuurtje of operatie probeer te laat? Toch weet je altijd diep van binnen wat de juiste beslissing is voor jouw dier, volg dit gevoel alsjeblieft. Overleg met een goede (!) dierenarts hierover, zelf twijfel ik na al die jaren ook nog een enkele keer, zeker bij opvangdieren die ik helaas nog niet goed heb mogen leren kennen. Mijn vaste dierenarts luistert naar de beweegredenen om het dier wel of niet te laten euthanaseren en geeft daarna een eerlijk advies, ook als dit geen leuke beslissing is.
Wees de troost wanneer hij zijn laatste adem uitblaast. Een dier is een deel van je leven, maar voor het dier ben jij zijn hele leven. Een dier zou niet angstig moeten zoeken naar zijn baas op zijn laatste momenten, wees alsjeblieft sterker dan dat. En huilen mag, maar ze hebben je echt nodig, jij wilt ook niet sterven zonder de armen van je grootste liefde om je heen.
Wat prachtig geschreven Vera.
Ik denk er ook zo over. Soms vind ik mensen heel ver gaan. Terwijl je eigenlijk al weet dat het voor het dier vreselijk is.
De pijn. De angst. Het alleen zijn. Vreselijk. Vaak zegt je gevoel al. Genoeg is genoeg. Prachtig geschreven
Bedankt Ineke, fijn dat je er ook zo in staat. Ik vind het zo dapper als mensen het welzijn van hun dier verkiezen boven hun eigen ego, en soms hoort euthanasie er ook bij, hoe moeilijk dat ook is.